Norwegia – to nie jest kraj dla ludzi-pijaków

Dwa koszmary człowieka-pijaka – kraje gdzie nie można pić alkoholu i kraje, w których alkohol jest za drogi na jego kieszeń. Dlatego jego noga nie postanie w Jemenach i innych Arabiach Saudyjskich, a wizytę w Norwegii wspomina jak koszmar. Jakiś lokalny mędrzec wymyślił, że z nadmiernym spożyciem alkoholu należy walczyć ograniczając jego dostępność – oczywiście efekt jest taki, że w łykend nie uświadczysz trzeźwego Norwega, a prowincja pędzi bimber nawet z krowich odchodów. Sprzedaż alkoholi mocniejszych (począwszy od mocnych piw) zmonopolizowała państwowa siec sklepów Vinmonopolet, w których ceny są mniej więcej 10 razy wyższe niż w UE. Człowiekowi-pijakowi pozostały zakupy zwykłego piwa – np. Aass fatøl (nazwa bynajmniej nie oznacza tłustego oleju prosto z odwłoku, ale piwo „draugt” firmy Aass). To całkiem przyzwoity lager, cena przypomina europejską średnią, puszka jest zwrotna, wydrukowano nawet na niej jej wartość – 1 korona. Gdyby wszystkie opróżnione przez człowieka-pijaka butelki i puszki były zwrotne, pewnie byłby dziś bardzo bogatym człowiekiem.
Norwegia nie należy do UE, więc na lotnisku można w rozsądnej cenie kupować alkohole w sklepach bezcłowych. Dzięki temu człowiek-pijak spróbował norweskiej wódki – występującej tu pod wdzięczną nazwą aquavit (na etykietach są inne zachęcające napisy, np. „rectificeret filtreret fuselfri”). Okazało się, że Norwegowie spożywają wódki aromatyzowane, a dominującym smakiem jest kminek. To nie jest idealny smak dla wódki, człowiek-pijak poleca dorzucić kilka euro i kupić wersję leżakowaną w beczkach. A w ogóle należy ograniczyć pobyt w Norwegii do wizyty w takim sklepie – fiordy można sobie pooglądać na Discovery.